Galernicy69 na Cabo Verde / World Orchestra Jazz Festiwal

Najlepsze zdarza się dokładnie wtedy i tam, gdzie i kiedy się tego nie spodziewasz. Bo jakim cudem mogliśmy wiedzieć w piątek 28 kwietnia, że już w niedzielę wyruszymy na wyspę SAL. Planujemy z Grzechem Piotrowskim koncert na jeziorze w ostatnich dniach czerwca i była to sprawa do omówienia. A może tylko pretekst do spotkania. Co jakiś czas spotykamy się pod tym pretekstem i wynikają z tych spotkań zupełnie nowe rozwoje. Tym razem Grzech wpadł do nas na śniadanie. Wszyscy jesteśmy niezwykle dygresyjni więc omawiamy tysiąc tematów tylko nie ten koncert, bo w zasadzie o czym tu roztrząsać? My budujemy scenę, marketing, bilety oraz fajne menu i trunki, Grzech kontraktuje artystów i wszystko GRA! Trochę się martwimy o pogodę, ale bardzo krótko, bo ani Grzech, ani my nie potrafimy martwić się czymś naprawdę. Przy naszym wspólnym szczęściu nie musimy się o nic szczególnie zamartwiać. A więc co tam Grzechu u Ciebie, a dokąd to właśnie pędzisz? A na festiwal na Cabo Verde, drugi już. Widziałam wspominki z pierwszego koncertu w Wulkanie w 2015 więc oczami wyobraźni ujrzałam natychmiast tę modrą wodę, słoneczne niebo i tuman kurzu. Tak? A kiedy dokładnie? W niedzielę, odpowiada, grać zaczynamy od wtorku… i na jednym oddechu – jedziecie z nami? A kto wie?

Każdy dzień był wart tej dalekiej drogi. Rano wspólne śniadanie – szukaliśmy wciąż nowych miejsc, gdzie by tu jeszcze jakoś inaczej, ciekawiej zjeść zasadniczo to samo: omlet lub catchupa (zestaw z fasolą, jajo, kukurydza i kilka innych ingredientów, wszystko w salsie dość pikantnej). Kawa na wyspie jest po prostu wyśmienita. Uprawia się ją na wyspie Fogo.

Kilka słów o SAL. To wyspa wulkaniczna, kompletnie jałowa, cała gleba to rdzawy kurz na skale, czyli to co wyrzucił kiedyś wulkan. Jak się w tę skałę wsadzi palmę i podlewa to ona rośnie jak wściekła. Woda słodka jest z odsolenia morskiej wody. Są też przy resortach małe trawniki i bajecznie kwitnące pnącza. Jednak rośliny to raczej rzadkość. Mało kogo tu stać na podlewanie. Plaża na Sal jest piaszczysta, złota, a woda ma wszelkie odcienie szmaragdu i zieleni. Kryształowa. Lokalni mistrzowie tańczą na deskach na fali. Wyspę można przejechać jedyną drogą wzdłuż w 40 minut.

Z jednego końca wyspy widać drugi. Szerokość można odmierzyć krokami. Jest plaża na windsurfing i kite. Po wyspie śmigają taksówki i prawie tylko taksówki. Prywatnych aut jest tu bardzo mało. Wszędzie w obrębie miasteczka jedzie się taksówką za 2 EUR, w nocy za 3 EUR, a na lotnisko za 13 EUR. Nawet nie pomyślisz, że potrzebujesz taksówki, a ona już Cię wabi wydając pomruki, mrugając światłami, zwalniając za Twoimi plecami. Żeby mieć spokój i przejść się spacerem wyćwiczyliśmy specjalną pozę p.t. „na pewno nie chcę dać się podwieźć”.

Wyprawa w Interior

Atrakcji na wyspie nie ma wiele – plaża, wieczorem ta jedna ulica z knajpkami, deska i latawiec, oraz wypad quadem w interior. Gdzieś pośród rudego kurzu jest kamienista plaża, gdzie można spotkać rekiny. Wszyscy tam stoją po pas w wodzie, w specjalnych gumowych butkach wypożyczonych w deskowej szopce od lokalesa i wypatrują rekinów. W jednej ręce komórki w pozycji gotowej do strzału, w drugiej trzyma się gatki, żeby nie zamoczyć, ale to bez sensu, bo i tak w końcu przyjdzie taka fala, że zamoczy po szyję. Jest też solankowe kąpielisko w kraterze wulkanu, gdzie Grzech grał jeden z koncertów pierwszego festiwalu, i ta woda była tak słona, że nie było szans zanurzyć całego ciała. I bardzo prozdrowotna. Dojechaliśmy tam wypożyczonym quadem. Tak zakurzeni to nigdy przedtem nie byliśmy (zwyczajnie kurzem, bo zadowoleni, czyli nie zdenerwowani). Ubrania w zasadzie nie do odzyskania.